"...μικρά παιδιά ήταν σαν έδεσαν την φιλία τους κόμπο σε καλοκαιρινό μαντήλι. Με αυτήν πορεύτηκαν στην ζωή τους! Και στους χειμώνες που ήρθαν, είχαν το καλοκαιρινό μαντήλι, γεμάτο ήλιο, να τους ζεσταίνει. Τα σπίτια τους μια ξερολιθιά τα χώριζε, εκεί στο στενό σοκάκι με το καλντερίμι και τις μεγάλες ξύλινες εξώπορτες, που στέκονταν στην σειρά, σαν καλές γειτόνισσες και κουβέντιαζαν την ζωή..." Γλυκό ταξίδι στην ψυχή και στους καιρούς που βασίλεψαν, κρατώντας απ’ το χέρι τις μικρές χαρές και μ’ ένα δάκρυ αργυρό, σαν αστεράκι, να φωτάει το δρόμο.