"Σαν μπουμπούκι που το βλέπει πρώτη φορά ο ήλιος, η Ηλέκτρα πρόσφερε όλον της τον πόθο ρουφώντας για πάντα ό,τι μπορούσε απ το ξενοδοχείο, το σπίτι, το παλατάκι της, δεκατετράχρονος βρικόλακας σε παραμύθι απ όπου αποσχίζεται βίαια - λίγο ακόμη, λίγο ακόμη κι ύστερα τέλος". Με την "Κόρη του ξενοδόχου" η Σοφία Διονυσοπούλου εμπλέκει δύο εποχές και δύο διαφορετικές ιστορίες. Η πρώτη εκτυλίσσεται το 1975, περιλαμβάνει τις τελευταίες ημέρες της ζωής ενός παραθαλάσσιου ξενοδοχείου, το οποίο αποτελεί και την κατοικία μιας μητέρας και της κόρης της. Συστατικά στοιχεία, ή επίσκεψη της θείας, η καταλυτική εμφάνιση ενός άντρα, το φάντασμα του πατέρα, το ξύπνημα ή η επαναφορά του ερωτισμού, ο ανταγωνισμός και η ωμότητα της αποκάλυψης. Η δεύτερη ιστορία εκτυλίσσεται το 2000 και παρακολουθεί μερικές ημέρες από τη ζωή μιας γυναίκας, χαμένης στο αποστασιοποιημένο παραλήρημα της. Σκληρότητα, οργή και άρνηση σε μια ιστορία πού συναντά κάπου την πρώτη με τρόπο που να επιτρέπει να μπορούν να διαβαστούν μαζί και οι δύο αλλά και ξεχωριστά. Μία αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο, κοφτή και επικεντρωμένη στη δράση και μία άλλη σε δεύτερο πρόσωπο, που διαβάζεται απνευστί και λειτουργεί σαν ένα είδος εσωτερικής φωνής.