DARVAULT Προαυλισμός πριν το μεσημέρι μετά το δεκατιανό ύστερα πίσω στον κοιτώνα μέχρι που άναψαν τα μεγάλα φώτα τα κοίταξα μέσα από το στρογγυλό παράθυρο έμοιαζε η κάμαρα φινιστρίνι καραβιού έτσι επέπλεε μοναχικό μες στον κόσμο το εφηβικό δωμάτιο στον Ειρηνικό Ωκεανό, ενώ πολέμου ιαχές ακούγονταν μες στη νύχτα κι είχε ο ουρανός μια παράξενη ομορφιά, αδίστακτη κι ήμασταν διστακτικοί κι εγώ δεν ήξερα πώς να ζήσω Έτσι θυμάμαι εκείνα τα παράξενα πρωινά της άνοιξης στη γαλλική επαρχία Darvault – ξέρω, δεν την ξέρει κανείς αυτή την πόλη, ξέρω, δεν την θυμάται ούτε εκείνος ξέρω, δεν με θυμάσαι ούτε εσύ (μπορεί να μην υπήρξαμε αληθινά ποτέ η Κόρη, η πόλη, εκείνη η εποχή, ποιος με σιγουριά μπορεί να πει;) – ήμαστε παιδιά κρυμμένοι πίσω από τα βάτα χαζεύαμε τους ανθρώπους με ρίζες κωνοφόρων πώς περπατούσαν ξεριζωμένοι στον ουρανό τα τσαλακωμένα τους κλαδιά τρέφονταν από τον ήλιο αυτό τον μυστικό αλγόριθμο της προσευχής προσπαθήσαμε να απομνημονεύσουμε ώς τώρα έτσι όπως μάθαμε – νωρίς: τις δυσκολότερες μάχες τις δίνει κανείς όχι με την προσδοκία να νικήσει αλλά προετοιμάζοντας την ψυχή να νικηθεί ας αποδεχτούμε λοιπόν τώρα χωρίς ενοχή –χωρίς περιττές ελπίδες, χωρίς προσμονή– την ήττα