Μπορεί η Αριστερά να βγάλει την Ελλάδα από το σκοτεινό τούνελ της οικονομικής καταστροφής και της εθνικής υποβάθμισης, όπου την οδήγησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα που διαπραγματεύεται ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου στο νέο του βιβλίο. Απορρίπτει την ορθόδοξη ερμηνεία της κρίσης, η οποία φορτώνει όλες τις ευθύνες στο "σπάταλο κράτος" και στους "τεμπέληδες Έλληνες", αλλά και τις κεϊνσιανές ερμηνείες, που ενοχοποιούν μόνο τα golden boys και τον "καπιταλισμό του καζίνο". Υποστηρίζει ότι η ελληνική τραγωδία αποτελεί την τοπική έκφραση μιας ιστορικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Εκτιμά ότι από τη σκοπιά του συστήματος δεν υπάρχει ομαλή, ειρηνική έξοδος από τη χρόνια ύφεση, παρά μόνο η "λύση" του αδυσώπητου ταξικού πολέμου και των απολυταρχικών κρατών έκτακτης ανάγκης. Προτείνει την οικοδόμηση ενός ενιαίου μετώπου της εργασίας, με την καταλυτική συμβολή όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, για να γίνει δυνατή μια λαϊκή, δημοκρατική ανατροπή, στην πορεία προς το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Θεωρεί ότι επείγει ο στρατηγικός και προγραμματικός επανεξοπλισμός της Αριστεράς, προτού κλείσει -ίσως για δεκαετίες- το παράθυρο της ιστορικής ευκαιρίας που άνοιξε η κρίση. Τι είδους πρωτοβουλίες χρειάζονται ώστε το ευρύ, λαϊκό, δημοκρατικό κίνημα των τελευταίων τριών χρόνων να αποκτήσει πνοή νίκης και προοπτική εξουσίας; Μπορεί να ασκηθεί αριστερή πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων, μέσα στο δεσμευτικό πλαίσιο της Ευρωζώνης; Τι αλλαγές οφείλει να δρομολογήσει, στις πολύ δύσκολες εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες που θα κληρονομήσει, μια αριστερή κυβέρνηση Λαϊκής Συμμαχίας για να μην αποδειχθεί βραχύβια... αριστερή παρένθεση; Ποιο είναι το περιεχόμενο της σοσιαλιστικής αλλαγής στην εποχή των πολυεθνικών, της μαζικής ανεργίας και του επαπειλούμενου περιβαλλοντικού Αρμαγεδδώνα;