[...] Αν οι ζωές παράγονται με γνώμονα τις νόρμες που ρυθμίζουν το διανοητό της ανθρώπινης ζωής, αυτό διόλου δεν σημαίνει ότι οι ζωές μας εξαντλούνται στην παραγωγική και ρυθμιστική λειτουργία αυτών των νορμών. Αναδύεται ένα κοινωνικό αισθητήριο και αίτημα για αλλαγή των όρων ζωής, για αναχαίτιση του κοινωνικού εκφασισμού, για επανενοίκηση του δημόσιου χώρου, για αναδιεκδίκηση του κοινωνικού και του πολιτικού χρόνου. Υπάρχει πάντα ένα φαντασματικό περίσσευμα, μια εκκρεμότητα κοινωνικής αλληλεγγύης, αντίστασης και ανατροπής· ένα ριζοσπαστικό αίτημα ισότητας και ελευθερίας, που πλανιέται πάνω από κάθε κατάσταση εξαίρεσης.