Η ποίηση του Σ. Μεϊμάρη εμπεριέχει την αμεσότητα και την ζάλη του να είσαι εκεί όπου η περιγραφή απευθύνεται. Οι λέξεις εκτοξεύονται με μια φαινομενική αθωότητα σαν παιδιά που παίζουν και ξαφνικά ξεφεύγουν από την επιτήρησή μας- "Θέλω να δω κομμένο το λαιμό της, αίμα πάνω στα ξανθά μαλλιά της (Ερωτικό τραγούδι)"- και ενίοτε σκορπούν τρόμο. Σαν βιρτουόζοι της τζαζ που παίζουν σαξόφωνο ή πιάνο στο χείλος ενός ενεργού ηφαιστείου. Πώς έφτασε εκεί, πώς πηγαίνει αλλού, πώς στοχάζεται την υπέρβαση; «Μια άσκηση συνειρμών. Μια άσκηση ήχων. Μια άσκηση ρυθμών. Δεν γυρεύω κάτι, δεν αναζητώ».
Σχεδιάζει το τραγούδι του εαυτού του στην κόψη ανάμεσα ση φύση και στην οικιακή σφαίρα, πειραματίζεται όπως οι προσφιλείς του συνθέτες και ποιητές και μας δημιουργεί ένταση ανάμεσα στο φαινομενικά αδιάφορο και στο ατέλειωτα σημαντικό. Καταφεύγει στον μηχανισμό του προφορικού λόγου.