[...] Με γλώσσα ευλύγιστη και χυμώδη ο Λαγκουβάρδος ανακοινώνει σε διακριτική χρονική πυκνότητα όσα στοχάστηκε στην "μοναξιά της νυχτερινής σκοπιάς" του. Δηλώνει με τα ευπροσήγορα αυτά κείμενα του την υπαρκτική του μοναξιά και διατυπώνει το ιερό δικαίωμα να εκφράζει όσα αυτή η μοναξιά του εμπνέει καθώς θεωρεί και κρίνει τον κόσμο όπου ως μόνος ζει. Ζει και αγρυπνεί, γιατί ο στοχασμός του ανθρώπου που υψώνεται από τα έγκατα του είναι συνεχής, παλμός ευεργετικός του βίου που αναδείχνει την αυθεντικότητα του ως όντος με θεϊκή καταγωγή [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)