Ο Όττο φον Φ., φοιτητής λογοτεχνίας από τη Δυτική Ουκρανία, ζει στη Μόσχα, σ’ αυτή τη «σάπια καρδιά μιας μισοπεθαμένης αυτοκρατορίας». Στη φοιτητική εστία του φημισμένου Ινστιτούτου Γκόρκι κατοικούν μαζί του οι ποιητικές ελπίδες από τις σοβιετικές επαρχίες και οι μελλοντικοί εκπρόσωποι των νέων εθνικών φορέων της λογοτεχνίας, συνθέτοντας μεσαιωνικά ποιήματα στα γίντις, ουκρανικούς στίχους και στροφές για ουζμπεκικά τραγούδια. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το κλίμα είναι ταραγμένο και η βότκα τελειώνει. Ο Όττο φον Φ. αισθάνεται σωματικά ότι όλες οι «ραφές» είναι έτοιμες να διαρραγούν, ότι οι χώρες και οι λαοί, η καθεμιά ένας κόσμος ή μια ήπειρος του εαυτού της, απομακρύνονται γρήγορα. Η νέο-αυταρχική Ρωσία, ο έντονος εθνικισμός, η μυστικοποίηση της κομμουνιστικής εποχής, το σοβινιστικό κιτς, οι ιδεολογικές πιέσεις· όλα αυτά τα «φαντάσματα» προκαλούν ένα καρναβαλικό θέαμα κι άφθονο γέλιο.