Η ιστορία της "ευρωπαϊκής" μουσικής στην Ελλάδα ακολουθεί παράλληλη πορεία μ αυτή των εικαστικών τεχνών. Όπως η βυζαντινή αγιογραφία και οι μεταβυζαντινές της εκδοχές υπήρξαν οι μοναδικές εκφράσεις ζωγραφικής κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, το ίδιο συνέβη και με τη μουσική, μια από τα μοναδικά μουσικά ακούσματα των ραγιάδων ήταν η βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική και το δημοτικό μας τραγούδι, που αποτέλεσαν επαρκή μέσα μουσικής έκφρασης των αισθημάτων και τη ψυχοσύνθεσης των Ελλήνων όλη αυτή τη μακρά περίοδο που και από κοινωνική άποψη δεν παρουσιάζει σημαντικές αλλαγές καθώς αναπαράγονται τα ίδια φαινόμενα του φεουδαρχικού συστήματος. [...] (από την εισαγωγή του συγγραφέα)