Ένας ζογκλέρ πορτοκαλιών σε δρόμους πέρα από σύνορα· δυο νταλικιέρηδες στο πλοίο της γραμμής παρέα με τον Γκύντερ Γκρας· οι Talking Heads κι ένας μπασίστας με ροζ κορδέλα καθ οδόν προς Βόρεια Γερμανία· ο άνθρωπος από σίδερο χτυπάει τα πέταλά του ενώ η χορεύτρια γελάει, κλαίει και περιμένει τα ψαροκέφαλα. ... Δεν φαίνεται ψυχή, όλοι στα σπίτια τους. Στις στέγες αχνίζουν οι καμινάδες. Πρώτη φορά μετά την πτώση του τείχους ερχόμαστε σ αυτή τη μεριά της πόλης. Πάνκο, κάποτε η συνοικία για τα επαγγελματικά στελέχη του κόμματος. Μένουμε σε φίλους στην Πανκγράφενστρασε. Μέσα μου επαναλαμβάνω συνέχεια: Πάνκο, πανκ, Πανκγκράφενστρασε. Είναι ένας κοντός δρομάκος με παλιά αρχοντόσπιτα. Οι τοίχοι τους είναι κατάμαυροι απ την πολυκαιρία. Τους πνίγει ο κισσός, που τώρα του έχουν πέσει όλα τα φύλλα. Τα γυμνά πυκνά κλαδιά του έχουν παγιδεύσει τις προσόψεις μέσα σ έναν λεπτό ξυλώδη ιστό. Πάνκο, πανκ. Πανκγκράφενστρασε... Μονοπάτια του παρελθόντος κι αυτοκινητόδρομοι του μέλλοντος διατρέχουν τις ιστορίες αυτές.