Το παρόν βιβλίο πραγματεύεται υπό την οπτική της κοινωνιολογίας της υγείας και της ασθένειας τη νεανική μορφή της νόσου Πάρκινσον. Βασίζεται κυρίως στην ανάλυση αφηγήσεων ασθενών και επαγγελματιών υγείας, στοχεύοντας να διερευνήσει το βίωμα της ζωής με την ασθένεια, τις προκλήσεις που αυτή θέτει σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, τις υποσχέσεις που παρέχονται από τους επαγγελματίες ­υγείας κ.ά. Στον λόγο των ατόμων με νεανική Πάρκινσον αποτυπώνεται η πολλαπλότητα των ερμηνευτικών και εννοιολογικών σχημάτων βάσει των οποίων κατανοούν αυτό που τους συμβαίνει και σχεδιάζουν το μέλλον. Το σύμπτωμα είναι μόνο αντικείμενο ιατρικού ελέγχου ή μπορεί να αποτελέσει και ευκαιρία για μια εναλλακτική θέαση του κόσμου; Η εν τω βάθει διέγερση αντικαθιστά την ανθρώπινη λειτουργία ή συμβάλλει στην αποκατάσταση σωματικών τεχνικών; Το βιβλίο επιχειρεί να απαντήσει, μεταξύ άλλων, σε τέτοιου είδους ερωτήματα, τα οποία αναδεικνύουν την πολλαπλότητα όχι μόνο ως ενσώματη εμπειρία, αλλά και ως θεωρητική ανάγκη προκειμένου να ερμηνευθεί μια «πολυπρόσωπη» ασθένεια. Έννοιες όπως σύμπτωμα, ασθένεια, μηχανή, έκφραση, συναίσθημα κ.ά. μας καλούν –κοινωνικούς επιστήμονες και επαγγελματίες υγείας– να προβληματιστούμε αμφισβητώντας καθιερωμένα δίπολα και παραδοσιακούς δυϊσμούς.