Ας μου επιτραπεί να βαπτίσω το συγγραφέα του οδοιπορικού, «Σίσυφο». Γιατί μας οδηγεί με τη ζωντανή μαρτυρία του αφηγηματικά στη Σισύφεια πορεία του λαού μας κατά τη δεκαετία 1940-1950, κύρια στον τελευταίο ιδιόμορφο και ιδιόρρυθμο αγώνα του, που ονομάστηκε εμφύλιος πόλεμος, για να διατηρήσει τη ζωή του, τον πολιτισμό του, τους δημοκρατικούς θεσμούς και την ανεξαρτησία του. Έτσι στέκεται περήφανος πλάι στους ανδρειωμένους λαούς του κόσμου και τ’ όνομά του πέρασε ισότιμα στην παγκόσμια Ιστορία, για την επικράτηση της πανανθρώπινης λευτεριάς και αξιοπρέπειας. Σ’ αυτή την προσπάθεια ο Παπακωνσταντίνου Κωνσταντίνος συμμετείχε από τους πρώτους. Σαν πρώτος ανάμεσα στους πρώτους και σαν υπερτυχερός, γιατί απ΄ τις χιλιάδες βόλια που πέσανε πάνω του, πολλά τον τρύπησαν, όμως κανένα δεν τ’ αφαίρεσε τη ζωή, δικαιωματικά του αξίζει ο τίτλος του «Σίσυφου»