Ήταν κάποτε στα χρόνια τα παλιά, ένα μικρό παιδί που το έλεγαν Τι; - Τι Τι; - Ναι Τι;. Το όνομά του ήταν πολύ περίεργο -άκου Τι;- επειδή έγινε ένα μικρό λάθος στην εκκλησία. Ο παπάς ρώτησε το νονό "Και το όνομα αυτού;" Κι ο νονός που δεν είχε ξυπνήσει καλά εκείνο το πρωί είπε "Τι;" Κι ο παπάς κοκάλωσε. Οι καλεσμένοι είπαν "Ααα!" κι άρχισαν να σιγομουρμουρίζουν. Ο παπάς ξαφνιασμένος κοίταξε με προσμονή τον ψάλτη. Ο ψάλτης σήκωσε τους ώμους και κοίταξε τον επίτροπο της εκκλησίας. Ο επίτροπος της εκκλησίας ήταν ένας καλοσυνάτος παππούς που δεν άκουγε καλά -εδώ που τα λέμε κοιμόταν όρθιος. Οπότε ανασηκώθηκε, έτριψε τα μάτια του και είπε αινιγματικά: "Είναι Το Θέλημα Του Θεού". Το βρέφος στην αγκαλιά του νονού κοίταζε αριστερά και δεξιά και δεν καταλάβαινε καλά, κι αν μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε "Mα εγώ θέλω ένα κανονικό όνομα όπως όλα τα άλλα μωράκια". Ο μπαμπάς κι η μαμά είχανε γίνει κατακόκκινοι από ντροπή και δεν ήξεραν τι να πουν. Αλλά ο κανόνας της εκκλησίας ήταν αυστηρός και έπρεπε να τηρηθεί κατά γράμμα. Έτσι, βαφτίστηκε ο δούλος του θεού Τι;.