Τα Συντάγματα των τελευταίων δεκαετιών ενισχύουν, κατά το δυνατόν, την εκτελεστική εξουσία και έτσι καθίστανται πρωθυπουργοκεντρικά ή προεδροκεντρικά, αναλόγως του συστήματος κυβερνήσεως. Αντιθέτως, προ του πολέμου και ιδίως κατά την εποχή του μεσοπολέμου ενισχύετο η εξουσία των νομοθετικών σωμάτων εις βάρος του Προέδρου της Δημοκρατίας καθόσον ίσχυε κυρίως το κοινοβουλευτικό σύστημα και ο Πρωθυπουργός ήταν ο αρχηγός της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Σύμφωνα με τα παραπάνω, το Ελληνικό Σύνταγμα του 1927, το οποίο ίσχυσε μέχρι το 1935, ενισχύει καθαρά την εξουσία των Κοινοβουλευτικών σωμάτων, Βουλής και Γερουσίας, στερεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας πολλών εξουσιών που είχε παλαιότερα ο Βασιλεύς και τον καθιστά σχεδόν διακοσμητικό πρόσωπο. Το θέμα αυτό αναλύει εμπεριστατωμένα και σε όλες του τις εκφάνσεις ο Διον. Π. Αλικανιώτης με το βιβλίο του Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ 3ΗΣ ΙΟΥΝΙΟΥ 1927. Το βιβλίο έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών με πολύ εγκωμιαστικές κρίσεις εκ μέρους των μελών της Εισηγητικής Eπιτροπής, αειμνήστων τώρα, Μ. Στασινοπούλου, Γ. Κ. Βλάχου και Α. Μάνεση