Η νέα ποιητική συλλογή του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, δέκατη πέμπτη στη σειρά, ενδεχομένως αποτελεί την πληρέστερη κωδικοποίηση των θεματικών μοτίβων και των εκφραστικών μέσων του σπουδαίου Έλληνα ποιητή. Η λέξη Έλληνας δεν έχει να κάνει με το γεωγραφικό σημείο γέννησης και το μητρώο καταγωγής του. Αντίθετα, ο γεννημένος στην Κύπρο ποιητής επιχειρεί να συλλάβει ορισμένα βαθύτερα υποστασιακά στοιχεία του έθνους στην πνευματική του διάσταση, δηλαδή ως αδιάσπαστης ενότητας που η ουσιαστική της ολοκλήρωση εδράζεται στη διέκταση του ορίζοντα και την υπέρβαση μονολιθικών εννοιών. Η σύμμειξη ιστορίας και μύθου αποτελεί γι’ αυτόν τη βάση για τη διερεύνηση και την εξήγηση του ερεβώδους αλλά και λαμπερού ή και διαμπερούς μυστηρίου της ζωής μέσα από την ελληνική εκδοχή του. Με υλικά που αντλεί από εθνικά δράματα και πάθια, χωρίς να αποκρύβει και την ίδια την ελληνοπάθειά μας, ο Χαραλαμπίδης οικοδομεί ουσιαστικά τη μυστική του σχέση με την Ποίηση. Η χρήση των λέξεων και η μουσική τους γεωμέτρηση είναι ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί, όπως λέει, «να εκβιάσει ένα νόημα για τη σύνθεση του Κόσμου και τη σύλληψη στοιχείων και νόμων που σχετίζονται με το μυστήριο της Δημιουργίας».