Μεσ απ τα ποιήματα σκιαγραφείται η περιπέτεια της ψυχής μέσα στο χωροχρόνο, στην προσπάθειά της να δώσει λόγο στο άφατο, μορφή στο άυλο, σε μια εσωτερική πορεία αυτογνωσίας. Παρασυρμένη από της Κίρκης τη σαγήνη, σηματοδοτώντας το δρόμο που θα διαλέξει μπροστά στο σταυροδρόμι των εμπειριών. Ο ύμνος προς τη ζωή δεν καθρεφτίζει παρά την αναγνώριση του αιώνιου που φυλακισμένο κατοικεί στο ανθρώπινο σώμα και θ απελευθερωθεί, περνώντας τελικά μέσ απ τις πύλες του θανάτου στην αιώνια ζωή.