Το δοκίμιο αυτό θεωρεί ότι η πίστη συνιστά αφετηρία του λόγου. Κατά την εκάστοτε συνισταμένη Πίστης και Λόγου πορεύεται ο άνθρωπος διαλεγόμενος με τη Φύση μέσα από τις συμβολικές θεσμίσεις του, όπως το Μύθο, την Τέχνη, τη Θρησκεία, τη Φιλοσοφία, την Επιστήμη κ.α. Η φιλοσοφία, μετά από μια πορεία 26 αιώνων, οδεύει προς την παρακμή και τη λήθη, κατά τους απανταχού μεγαλόσχημους που μας περιβάλλουν, πολλοί από τους οποίους έχουν προεξοφλήσει το τέλος της Ιστορίας και των ιδεολογιών, το θάνατο του Θεού και τα τοιαύτα. Και όμως, ο φιλοσοφικός στοχασμός κάθε άλλο παρά ετοιμοθάνατος είναι. Όσο το είδος μας εξελίσσεται, παράλληλα με την ατέρμονη Οδύσσεια των ερωτημάτων του, τόσο και η επιστήμη -νηπιακή ακόμη- θα συμπορεύεται με το μύθο και το στοχασμό, τους πρωτοπόρους ιχνηλάτες που της άνοιξαν διάπλατα το δρόμο. Το ανθρώπινο ενταύθα (εκάστοτε γνωστό) σταδιακά διευρύνεται. Ωστόσο, το επέκεινα (απομένον άγνωστο) παραμένει άπειρο για μας. - Μήπως, άραγε, το ψυχρό κλίμα του Βορρά που "μαγνήτισε" τον ανθρώπινο πολιτισμό -του οποίου το λυκαυγές συντελέστηκε κάποτε στα τροπικά κλίματα του Νότου- δεν είναι παρά η άλλη όψη της ψυχρής λογικής που έχει ισοπεδώσει ένστικτα, όνειρα και ελπίδες; - Ο ιδανικός κόσμος δεν είναι παρά μια χίμαιρα του πνεύματος. Η στιγμιαία του βίωση είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον απαράγραπτο κανόνα της ρευστότητας. Ωστόσο, η ηλιόλουστη μέρα που διαδέχεται τα απελπιστικά σκοτάδια θα σηματοδοτεί για πάντα την ασίγαστη ελπίδα μας! - ...καταστρώνοντας εξισώσεις πάνω σε σύμβολα και επινοώντας αλληλοδιαδόχως νέες διαστάσεις, υπερχορδές, παράλληλα σύμπαντα, σκουληκότρυπες κλπ., απλώς ματαιοπονούμε επενδύοντας το άλυτο μεταφυσικό επέκεινα με φιλόδοξες μαθηματικές μεταμφιέσεις.