Βιώματα και τραυματικές εμπειρίες θέλει να εκφράσει αυτό το μυθιστόρημα. "Ω Θεέ μου", θα φωνάξει γεμάτη απόγνωση μια γυναίκα, "γιατί μας έπλασες έτσι, ώστε να πρέπει να τρώμε τρεις φορές την ημέρα κι όχι μια φορά κάθε τρεις μέρες!" Αποφεύγοντας να περιοριστεί σε συγκεκριμένους τόπους και εποχές, επεκτείνεται σε πλατύτερους χώρους για να εκφράσει την τραγωδία, που ακολούθησε τον πόλεμο και την κατοχή. Να εικονογραφήσει την τραγικότητα της γενιάς του εμφύλιου πολέμου, το διωγμό της, αλλά και την ήττα της. Ήττα που δε θα την καταβάλει ωστόσο. Στις φυλακές, στις εξορίες, αλλά και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα θα διατηρήσει την πίστη της και την ελπίδα της για μια μέρα που θα ρθει, χωρίς να γνωρίζει ακόμα πότε.