Όλοι έχουμε πληγές. Ακόμη κι εκείνοι που δουλειά τους είναι να τις θεραπεύουν, όπως η Μισέλ Χάρπερ, με εξειδίκευση στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών και σταδιοδρομία σε κάποια από τα μεγαλύτερα και πιο δύσκολα νοσοκομεία των ΗΠΑ. Σε αυτό το πρώτο πολύ επιτυχημένο βιβλίο της, αφηγείται τις ιστορίες ορισμένων ασθενών της. Κάποιοι είναι βαθιά τρομαγμένοι και οργισμένοι, κάποιοι σε πλήρη σύγχυση, άλλοι ετοιμοθάνατοι, ενώ μερικοί αποτελούν πρότυπα γαλήνης και σοφίας. Ταυτόχρονα, η Χάρπερ αφηγείται και τη δική της ιστορία – μια βαθιά τραυματική παιδική ηλικία, ένα οδυνηρό, απροσδόκητο διαζύγιο, το συχνά τοξικό στρες της δουλειάς της. Και σελίδα τη σελίδα, κάτι εκπληκτικό συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας: Βλέπουμε τον τρόπο που οι τρομαγμένοι ασθενείς του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών, οι τόσο ευάλωτοι, τη βοηθούν, με τον τρόπο του ο καθένας, να θεραπευτεί. Η συγγραφέας μοιράζεται ιστορίες αντοχής και σθένους όχι για να ωραιοποιήσει το τραύμα, τις κοινωνικές ανισότητες, την αναπόφευκτη οδύνη της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά για να μας υπενθυμίσει κάτι θεμελιώδες. Πως παρά τις πληγές μας, παρά τις δυσκολίες που όλοι αντιμετωπίζουμε μέσα και γύρω μας, μπορούμε να κατακτήσουμε τη θεραπεία – με την έννοια όχι μόνο της απουσίας της ασθένειας, αλλά μιας καλής, γεμάτης, ισορροπημένης ζωής. Και μάλιστα, εκτός από τον εαυτό μας, και για τους άλλους. Αρκεί μόνο να θυμόμαστε πως πίσω από καθετί που μας διαφοροποιεί υπάρχει μια ουσία κοινή για όλους. Η ροπή μας προς το καλό, η λαχτάρα μας για το μαζί.