Ο κανών ωσαύτως ειν ότι και πολλοί των φοιτητών, θεωρούντες πάρεργον την φοίτησιν εις το Πανεπιστήμιον και την σπουδήν, διάγουσι συνήθως τον ακαδημαϊκόν των βίον εν αμεριμνομερίμνη ή διασκεδάζοντες· διό οι φρονιμώτεροι των γονέων εν ταις επαρχαίαις, φροντίζοντες να εγγράφωσι και ανανεώσι τακτικώς και ανελλιπώς τας εγγραφάς των υιών των εν τω Πανεπιστημίω δεν αποστέλλουσιν αυτούς συνήθως εις Αθήνας, ει μη περί το τέλος μόνον των σπουδών των, όπως παρασκευασθώσι δι εξετάσεις και υποστώσι ταύτας. Και ούτοι δε και εκείνοι, προκειμένου περί διδακτορικών εξετάσεων, δεν μελετώσι πράγματι την επιστήμην, αλλ αποστηθίζουσι συνήθως τους κοινοτάτους των ορισμών ή μόνοι επί τη βάσει περιλήψεων ή εν φροντιστηρίοις, άτινα είνε οικτρά παρωδία των αλλαχού τοιούτων. Επιπολαίως δε και αβρόχοις ποσί διερχόμενοι ούτω την επιστήμην υφίστανται κατά τύπους τας εξετάσεις και χειροτονούνται καθ εκατοστύας ετησίως διδάκτορες, γινόμενοι ούτω κακού μάλλον ή καλού πρόξενοι εις τε την Πολιτείαν και εις την Κοινωνίαν, ων τας πρακτικάς επιστημονικάς ανάγκας είνε ανίκανοι αυτοί να πληρώσωσιν, ως δει. [Από την Αιτιολογική Έκθεση των πανεπιστημιακών νομοσχεδίων του Α. Ευταξία (1899)]