Στην παρούσα εργασία, επιχειρείται να αναδειχθεί, με όσο το δυνατόν πληρέστερο τρόπο, το βαθύτερο συνταγματικό και μεθοδολογικό διακύβευμα της ερευνώμενης εδώ προβληματικής. Παράλληλα δε, καταβάλλεται προσπάθεια να καταστρωθεί και μια ολοκληρωμένη πρακτική αντιπρόταση, που θα απαντά και στις - εύλογες κατ αρχήν - πρακτικές ανησυχίες θεωρίας και νομολογίας - ιδίως περί της ανάγκης περιφρουρήσεως της ιδιωτικής αυτονομίας του μεριδιούχου -, με σκοπό να αποδειχθεί εν τέλει ότι η έννομη τάξη μας δεν έχει ανάγκη το εν λόγω μόρφωμα. Με άλλες λέξεις, η προτεινόμενη εδώ λύση προώρισται να έχει πρακτικώς εφαρμόσιμο χαρακτήρα, να συνυφάνει με αρμονικό τρόπο δόγμα και πράξη, και όχι να ενοικήσει σε κάποιο θεωρητικό θερμοκήπιο. Διότι το δόγμα πρέπει να υπηρετεί την πράξη και όχι να την περιφρονεί, ή πολύ περισσότερο, να την δένει με αχρείαστα δεσμά.