Με τη σταθερή τερπνότητα του ύφους και την ευρηματικότητα, "Η πόλη των θαυμάτων" αποτελεί το αποκορύφωμα της αφηγηματικής τέχνης του Μεντόθα και ένα από τα πιο γοητευτικά και πιο πλούσια σε προσωπικό χαρακτήρα έργα της σύγχρονης ισπανικής μυθιστοριογραφίας. Η υπόθεση του έργου τοποθετείται ανάμεσα σε δυο Εκθέσεις που έγιναν στη Βαρκελόνη -δηλαδή, ανάμεσα στα 1888 και στα 1929- και η ανοδική πορεία του Ονόφρε Μποουβίλα από την αφάνεια στην κορυφή μιας εξουσίας στηριγμένης ταυτόχρονα σε εγκληματικές πράξεις και στο χρήμα, και με φόντο το παρδαλόχρωμο σκηνικό μιας πόλης γραφικής, θορυβώδικης και σε ίσα μέρη φανταστικής και πραγματικής, μας θυμίζει τα μεγάλα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα με τα έντονα νατουραλιστικά και ρεαλιστικά στοιχεία. Στην πορεία της μυθοπλασίας, παράλληλα με το γεμάτο από στοιχεία χρονικό μιας πόλης -της Βαρκελόνης- στον καιρό της λάμψης της και την αφήγηση της ζωής ενός περιθωριακού που έγινε ο άρχοντας αυτής της πόλης, σαν μια πλευρική διακόσμηση του έργου υπάρχουν φιγούρες όπως ο Ρασπούτιν, οι τσάροι, η αυτοκράτειρα Σίσι, η Μάτα Χάρι από μια φαντασία σατιρική και τολμηρά εφευρετική, που παρά την αρχική στέρεα ρεαλιστική της βάση δεν αποκλείει την τολμηρότατη μυθοπλασία.