Όλα δείχνουν ότι είναι δύσκολο να συλλάβει κανείς την «ουσία» της πολιτικής. Κι αυτό διότι η πολιτική έχει καταλήξει να είναι μια αυτόνομη κοινωνική πρακτική με τα ενδιαφέροντα της, τον τρόπο λειτουργίας της, τη δικής της επαγγελματοποίηση. Οριακά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι πως δεν διαθέτει κανένα, κι έτσι μπορεί να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να επιβάλει την κυριαρχία της σε όλες τις άλλες μορφές κυριαρχίας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, όλοι οι παράγοντες του πολιτικού πεδίου συγκαλύπτουν την κυριαρχία που ασκούν τόσο πιο καλά όσο πιο ικανοί είναι να χειραγωγήσουν πεποιθήσεις οι οποίες, χωρίς να δίνουν απάντηση σε οντολογικά ερωτήματα, επιζητούν, σε βαθμό όχι μικρότερο, να δομήσουν το κοινωνικό μέλλον. Η κοινωνιολογία είναι μία επιστήμη που συχνότατα έρχεται σε ρήξη με τον κοινό νου (sens commun). Ως εκ τούτου, δεν μπορεί παρά ν αντικειμενοποιήσει τα φαινόμενα κυριαρχίας, άρα να συμβάλει στην απομυθοποίηση της πολιτικής ή ακριβέστερα στη διάλυση του φενακισμού που διενεργεί η πολιτική, όταν καλλιεργεί την πεποίθηση πως η κυριαρχία είναι «φυσική» ή «μοιραία».