Ο ήχος των τακουνιών µου στο πλακόστρωτο των παρισινών δρόµων ακουγόταν παράταιρα. Τακ τακ τακ. Τακ τακ τακ. Σαν τις τρεις συλλαβές της λέξης "πρέσβειρα". Μιας λέξης που τώρα µε σαρκάζει. Πού βρισκόταν το όνειρο λοιπόν; Δεν στεκόταν στις διαβάσεις, δεν κατέβαινε από τον µολυβένιο παρισινό ουρανό. Όλα µια διάψευση. Μέσα σε µια διάψευση εκτυλίσσεται η ιστορία της "Πρέσβειρας των Παρισίων", που, πιασµένη στην αρπάγη της ίδιας της φιλοδοξίας της, βρίσκεται µάρτυρας, κατήγορος και κατηγορουµένη, άλλοτε καταλογίζοντας ευθύνες και άλλοτε όχι, µα πάντα κρύβοντας την αλήθεια ακόµα κι από τον ίδιο της τον εαυτό. Σε ποιους µυστηριώδεις κανόνες υπακούει όποιος συντρίβεται από διαψεύσεις; Ποιοι δρόµοι οδηγούν στην τραγική κατάληξη; Πώς συµπλέκεται το ιδιωτικό µε το κοινωνικό; Και ποια τα όρια ανάµεσα στον έρωτα και στην αξιοπρέπεια; Σε αυτά και σε άλλα παρόµοια ερωτήµατα επιδιώκει να απαντήσει η ιστορία της "Πρέσβειρας των Παρισίων" µέσω της µυθοπλασίας, όπου η ίδια η γραφή γίνεται µέρος της πλοκής.