Η αναφορά στην οζονόσφαιρα μας θυμίζει τις γενικές αρχές του δικαίου του διαστήματος και ειδικότερα το θέμα της προστασίας, της φυσικής και περιβαλλοντολογικής προστασίας συγκροτημένο από το έξω ατμοσφαιρικό διάστημα και τα ουράνια σώματα. Ως επί το πλείστον η νομική διάταξη για το συγκεκριμένο θέμα των διαστημικών εναέριων χώρων είναι αναγκαία να προσφύγει στο γενικό διεθνές δίκαιο. Το καθεστώς προστασίας του διαστημικού περιβάλλοντος δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως lex specialis, στο εσωτερικό του δικαίου του διαστήματος, αλλά εντοπίζεται στο περιβάλλον εξέλιξης του γενικού διεθνούς δικαίου στο θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος και ιδιαίτερα στο φως των αρχών προστασίας του παγκόσμιου περιβάλλοντος και της εξέλιξης της αειφόρου ανάπτυξης. Η έννοια της αειφόρου ανάπτυξης παρουσιάζεται ως νομική αρχή που συγκατατίθεται στο συμβιβασμό των σκοπών της περιβαλλοντολογικής προστασίας με τις οποίες συνδυάζεται και η οικονομική ανάπτυξη του χώρου. Οι κανόνες του γενικού διεθνούς δικαίου είναι εφαρμόσιμες στις διαστημικές ενέργειες, μολονότι είναι di per se επικίνδυνες. Τέτοιου είδους ενέργειες επιφέρουν αρκετά επικίνδυνα ρίσκα, είτε για το έδαφος της γης ή για το αέριο περιβάλλον που περιλαμβάνει τη ζώνη της οζονόσφαιρας. Ένα από τα πλέον σημαντικά αντικείμενα για την ασφάλεια της ατμόσφαιρας και του διαστήματος είναι κατά επέκταση και τα ονομαζόμενα διαστημικά υπολείμματα, θραύσματα, debris. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)