Ο Peter Harrison προσφέρει μία νέα αποτίμηση των θρησκευτικών θεμελίων της επιστημονικής γνώσης. Δείχνει πώς οι καινούργιες προσεγγίσεις της μελέτης της φύσης που εμφανίστηκαν τον δέκατο έκτο και τον δέκατο έβδομο αιώνα τροφοδοτήθηκαν άμεσα από τις θεολογικές συζητήσεις για την Πτώση του Ανθρώπου και το μέγεθος της ζημίας που υπέστησαν το μυαλό και οι αισθήσεις από το πρωταρχικό αυτό γεγονός. Οι επιστημονικές μέθοδοι, σύμφωνα με την εκτίμησή του, επινοήθηκαν αρχικά ως τεχνικές αποκατάστασης της γνωσιολογικής ζημίας που επέφερε το προπατορικό αμάρτημα. Στη σύλληψή της, η μοντέρνα επιστήμη εννοιοποιήθηκε σαν μέσο ανάκτησης της γνώσης της φύσης που κάποτε διέθετε ο Αδάμ. Σε αντίθεση με τη διαδεδομένη άποψη που βλέπει την επιστήμη να εμφανίζεται μέσω της σύγκρουσής της με τη θρησκεία, ο Χάρισον ισχυρίζεται ότι οι θεολογικές συζητήσεις είχαν ζωτική σημασία στη διαμόρφωση της νέας επιστημονικής μεθόδου.