Κάθε ταξίδι ξεκινά με μια απόφαση, αλλά ποιος είναι άραγε ο αληθινός προορισμός; Η Αριάδνη είναι μια δασκάλα που κάθε χρόνο γεμίζει βαλίτσες και φεύγει για ένα καινούριο σχολείο, μια νέα πόλη, για να συναντήσει νέα παιδικά βλέμματα που την περιμένουν όλο ανυπομονησία. Στην τσέπη της έχει μια μικρή, ασημένια πυξίδα – ένα δώρο από τη γιαγιά της. Τούτη η πυξίδα δεν δείχνει τον Βορρά. Δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει... αρκεί να ακούει πάντοτε την καρδιά της. Αλλά τι γίνεται, όταν η καρδιά της τραβά προς δύο κατευθύνσεις; Όταν πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο καθήκον της και σε ό,τι αγαπά περισσότερο; Ένα τρυφερό παραμύθι για τις επιλογές που μας καθορίζουν, τα διλήμματα που μας διχάζουν, τις θυσίες που κάνουμε αλλά και την αληθινή έννοια του να «ανήκεις» κάπου. Γιατί η πιο σημαντική πυξίδα δεν είναι άλλη από αυτή που κρύβουμε μέσα μας. «Μαμά, πώς ξέρεις πάντα πού πρέπει να πας;» Η Αριάδνη χαμογέλασε και έδειξε την πυξίδα. «Δεν είναι η πυξίδα που μου δείχνει τον δρόμο, καρδιά μου. Είναι η καρδιά μου που καθοδηγεί την πυξίδα». Το παραμύθι αυτό αφιερώνεται στις απανταχού ηρωίδες - γυναίκες που είναι κάτι παραπάνω από εκπαιδευτικοί, είναι κυρίως καθοδηγητές ψυχών. Για τις μητέρες που αγωνίζονται να ισορροπήσουν ανάμεσα στην καριέρα και την οικογένεια. Για τα παιδιά που μαθαίνουν βιωματικά, ότι η αληθινή αγάπη δεν γνωρίζει αποστάσεις.