Αυτή η συλλογή, είναι προσπάθεια, ίχνος, ένα διαχρονικό δάνειο στη καθημερινότητα, σε χρόνο μη γραμμικό και ασύλληπτο, για το καθεστώς χάους που σκεπάζει τις πόλεις και για το ψύχος που μας κάνει να απομονωνόμαστε, αντί να φιλιόμαστε για να σωθούμε. Η ποίηση με ψηλώνει κάθε που με κάνει να ματώνω. Η ποίηση είναι γυαλιά για να κοιτάω τον κόσμο, όχι για να κοιτάει αυτός εμένα. Κατανοώ συναισθηματικά τη πολλαπλότητα του παρόντος μου, τη πολλαπλότητα της εαυτής μου και επειδή, «ό,τι νικήσαμε στον πολιτισμό, το χάσαμε στην ύπαρξη», αυτές οι σελίδες, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από ένα χέρι που σηκώνεται δειλά πίσω απ’ τις κουρτίνες του, για να αποδείξει ότι σε σκοτεινούς καιρούς, οι ποιητές δεν σωπαίνουν.