Η επικρατούσα άποψη είναι ότι για να μπορέσει κανείς να σκεφτεί το Κακό, θα πρέπει προηγούμενα να έχει πάψει να πιστεύει στη ρομαντική, αλλά ανέφικτη ιδέα της αγάπης προς τον πλησίον του. Η αλήθεια είναι ακριβώς αντίθετη: η σκέψη, αν θέλει κανείς να κατανοήσει το αίνιγμα του μίσους και της βαρβαρότητας, πρέπει ακριβώς να διεισδύσει μέσα σ αυτό το θεμελιακό δεσμό με το συνάνθρωπο που περιγράφουμε με την πολυχρησιμοποιημένη λέξη αγάπη. Χρησιμοποιώντας ένα στυλ, απαλλαγμένο από στόμφο και δυσνόητες διατυπώσεις, και εμπνεόμενος συνεχώς από το έργο του Εμανυέλ Λεβινάς, ο Αλαίν Φινκελκρότ, εξετάζει τόσο τις μεγάλες συλλογικές εμπειρίες της εποχής μας, όσο και τις σχέσεις μας με τον Άλλο στην προσωπική μας ζωή. Η έρευνά του είναι φιλοσοφική, αλλά διεξάγεται μέσα από ιστορίες υπαρκτών προσώπων και μέσα από το λογοτεχνικό έργο του Φλομπέρ, του Τζέιμς, του Προυστ, που αντιμετωπίζονται εδώ σαν προσεγγίσεις στη γνώση και την κατανόηση του ανθρώπου.