"Υπάρχει ένας τόνος ιδιαίτερος, ικανός να χαρακτηρίσει την κωμωδία του Σαίξπηρ "Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι" σ αντίθεση με άλλες, μεταγενέστερες κωμωδίες του. Τόνος που την προικίζει με μια κάπως τραχειά ευρωστία και την κάνει δημοφιλή. Είναι, μπορούμε να πούμε, η Αναγέννηση στο ανοδικό της στάδιο, όταν ακόμα κανένας δισταγμός δεν έρχεται να τη χαλινώσει. Ο ποιητής της κωμωδίας αυτής εκμεταλλεύεται ένα θέμα με σχήμα ηθοπλαστικό. Ουσιαστικά ωστόσο, βαθύτερα, καμιά πρόληψη δεν του μετριάζει το κέφι. [...] Έργο εποχής νεανικής, γεμάτης ορμή για τον ποιητή και για την εποχή του, η "Στρίγγλα" έχει τον αδρό τόνο ενός κόσμου που ανεβαίνει να κατακτήσει τη ζωή. Τα νιάτα που αντιπροσωπεύει είναι απαλλαγμένα από τοξίνες. [...] Κόσμος καινούργιος, που ανεβαίνει, αυτό είτανε το κοινό που άκουγε, εκεί γύρω στα 1590 ως 1600, την κωμωδία του νέου τότε δραματουργού. Η αυγή των καιρών μας. Ο τόνος της, που μπορεί να φαίνεται σήμερα κάπως τραχύς, δεν έχασε τον αντίλαλό του. Είναι ο εύρωστος παλμός της υγείας που νιώθει την ανάγκη να ξοδεύει το περίσσευμά της για τον ωραίο σκοπό να κατακτά τη ζωή". (Άγγελος Τερζάκης)