Το "Δίκαιον" ως "σύστημα δεοντολογικών κανόνων" πολύ συχνά το προσβάλλουν είτε μεμονωμένα άτομα είτε οργανωμένες ομάδες, είτε ο ίδιος ο φορέας της εξουσίας. Σε ποιες περιπτώσεις η σύγκρουση με το Νόμο μπορεί να νοηθεί ως αμφισβήτηση του κύρους αυτού του "Δέοντος", και ως έμπρακτη κριτική των θεσμών και της κοινωνικής δομής, που αυτό ενσαρκώνει στη σφαίρα της "ιδεολογίας"; Ανιχνεύσεις γι αυτό το θέμα επιχειρώ στο πρώτο μελέτημα που περιλαμβάνει αυτό το βιβλίο. Όταν το αντικειμενικό "σύστημα των δεοντολογικών κανόνων" έχει γίνει εσωτερικός Νόμος των ατόμων, χωρίς το κύρος του να τίθεται υπό αμφισβήτηση, τότε έχουμε σύνδρομο "συναίσθημα ενοχής". Παράλληλα γεννιούνται τάσεις να υπερνικηθεί αυτό το οχληρό συναίσθημα, και η συνείδηση του δράστη να ανακτήσει τη μακαριότητά της, αποκαθιστώντας την "ηθικότητά" του. Από δω παράγονται τα επινοήματα εκείνα, οι "θεωρίες", οι διαστρεβλωμένες εκδοχές του πραγματικού κ.λπ. που ο Φρόυντ ονομάζει "εκλογικεύσεις". Κι αυτά τα σημεία επίσης προσπαθώ να τα εξετάσω λίγο. [...] (από την εισαγωγή του συγγραφέα)