Η νεοελληνική λογοτεχνία ξεκινάει πριν από τους ύμνους του εθνικού ποιητή Δ. Σολωμού και τα κλέφτικα τραγούδια του 1821, περιλαμβάνει τις διεθνείς αναγνωρίσεις, μεταξύ αυτών τα βραβεία Νόμπελ, και φτάνει ως τις μέρες μας. Τα διάφορα έργα και προβλήματα αναλύονται στη βάση των ιστορικών συνθηκών μέσα στις οποίες καλλιεργήθηκαν σχεδόν όλα τα γνωστά είδη λογοτεχνίας, ενίοτε με τρόπο ανανεωτικό. Δεν υπάρχουν δύο Ελλάδες, αλλά τρεις. Η αρχαία Ελλάδα μάς κληροδότησε τον κλασικό πολιτισμό, η μεσαιωνική σταθεροποίηση την ορθοδοξία και η νεότερη συνέχισε μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453. Σ΄ αυτή τη συνθετική ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας οι καθηγητές Α. Ζαχαρέας και Α. Μαρτίνεθ-Ντίεθ, εξετάζουν πώς τα διάφορα έργα θέτουν θεμελιώδη προβλήματα, όπως η κρίση ταυτότητας των Ελλήνων, οι διαμάχες γύρω απ’ τη δημοτική γλώσσα, και πώς συνδέεται -ή δε συνδέεται- το παρελθόν με το παρόν της Ελλάδας.