Θεσμοθετώντας ένα παραδειγματικό ολιστικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση της βίας κατά γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας, η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας, γνωστή ως Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, αναγνωρίζεται πλέον στο επίπεδο του Διεθνούς Δικαίου ως «χρυσός κανόνας» αναφορικά με την κατοχύρωση του ανθρώπινου δικαιώματος των γυναικών σε μια ζωή χωρίς βία. Η ανά χείρας μελέτη επιχειρεί να εισφέρει μια εννοιολογική προσέγγιση της Σύμβασης, αναδεικνύοντας παράλληλα τις συνάφειες που παρουσιάζει με θεμελιώδεις αναλύσεις και επιχειρήματα της φεμινιστικής θεωρίας του δικαίου. Η μελέτη επισκέπτεται τους μείζονες σταθμούς της γενεαλογίας της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, ανασκάπτει τη θεωρητική κανονιστική της θεμελίωση και αναπτύσσει τις νομικές παραμέτρους των τεσσάρων Πυλώνων που εισάγονται (Πρόληψη, Προστασία των θυμάτων, Δίωξη των δραστών, Χάραξη Πολιτικών για την αντιμετώπιση της βίας κατά γυναικών). Προτάσσοντας την υψηλή κοινωνική και δικαιική αξία του κορυφαίου αυτού διεθνούς κανονιστικού κειμένου στον αγώνα για την εξάλειψη της βίας κατά γυναικών και την προώθηση της ουσιαστικής έμφυλης ισότητας, η παρούσα μελέτη αποσκοπεί να απευθυνθεί σε ένα ευρύ κοινό επιστημόνων και αναγνωστών/στριών,ευαισθητοποιημένων στα έμφυλα ζητήματα, καθώς και να συμβάλει στην τρέχουσα δημόσια συζήτηση γύρω από τη βία κατά γυναικών, τις διαφορετικές μορφές της και τις προοπτικές καταπολέμησής της.