Ο θεσμός της συμπλοιοκτησίας, μολονότι περιήλθε σε αχρησία τον προηγούμενο αιώνα λόγω της επιστράτευσης άλλων νομικών μορφωμάτων για την ενάσκηση της ναυτιλιακής δραστηριότητας, δεν στερείται επιστημονικού ενδιαφέροντος. Η αιτία της εγκατάλειψης φαίνεται να ευρίσκεται στην απεριόριστη σύμμετρη ευθύνη των μελών, η οποία καθιστά την εταιρία μη ελκυστική για την ποντοπόρο ναυτιλία, όχι όμως για την ακτοπλοΐα και την αλιεία. Ανεξαρτήτως τούτου, η συμπλοιοκτησία εμφανίζει πλείστες ιδιαιτερότητες, οι οποίες χρήζουν επιστημονικής διερεύνησης. Μια σημαντική προβληματική αφορά στην υβριδική φύση της ένωσης της συμπλοιοκτησίας, η οποία παρουσιάζει διαρκές ενδιαφέρον από την άποψη του εταιρικού δικαίου. Μια άλλη θεματική με ευρύτερες προεκτάσεις στη ναυτιλία αφορά στη δυνατότητα θεμελίωσης ex contractu ευθύνης του διαχειριστή συμπλοιοκτησίας εξαιτίας της ανάληψης διαχείρισης πλοίου που ανήκει σε τρίτο. Από την άλλη πλευρά, η νομολογία έχει ενισχύσει τον επιστημονικό διάλογο με τη μεταχείριση αλλοδαπής πλοιοκτήτριας εταιρίας μη εγκατεστημένης στην ημεδαπή ως "ανώμαλης" ομόρρυθμης και όχι ως συμπλοιοκτησίας. (από τον πρόλογο του βιβλίου)