... Οι δυο τους και μερικοί φίλοι ακόμα θα αλλάζανε τον κόσμο. Νύχτες φουντωμένες από τσικουδιά και Μαγιακόφσκι, απογέματα με ηλιόσπορους στο Κύτταρο και την Αλκυονίδα. Θα φύσαγε ένας άνεμος, λέγανε, και στη ζωή και στην τέχνη. Διαφορετικός, αλλιώτικος από το καυσαέριο και από την τσίκνα. Θα χάριζε στους ανθρώπους ψυχή, εντιμότητα, δικαιοσύνη, συμπόνια. Τον μάντευαν τότε εκείνον τον αέρα στους στίχους, στη μουσική που τους ξεσήκωνε και την ίδια στιγμή τούς ξεχείλιζε από πληρότητα. "Ο αγώνας, οι ευθύνες, η δράση..." κουβέντες, αναλύσεις και σχέδια στα παγκάκια του πάρκου, απογέματα Οκτώβρη, εκεί που αρχίζει ο ήλιος και αγαπιέται. Μετά πάλι περίπατοι στη Φρεαττύδα με τα χέρια τους σφιχτά ενωμένα στην τσέπη του παλτού της. Γελούσαν, όταν ανακάλυπταν ολόκληρο θησαυρό κάτω απ την τρυπημένη της φόδρα. Καραμέλες, ξύστρες, φιστίκια, κοκαλάκια για τα μαλλιά. Συχνά έφερνε και κουλούρες από την πατρίδα του, την Κρήτη. Τις έβρεχαν με θαλασσινό νερό και τις έτρωγαν καθισμένοι στα βράχια.