Το βιβλίο αποτελεί μια προσπάθεια επανεξέτασης των κυριοτέρων θεμάτων της θεωρίας και της τεχνικής της ψυχανάλυσης παιδιών υπό το φως των κλαϊνικών εξελίξεων και ιδιαίτερα της "καταστροφικής αλλαγής", έννοια που οφείλουμε στη σκέψη του Bion του οποίου το έργο θεωρείται ως διεύρυνση του κλαϊνικού και του φροϋδικού μοντέλου, από όπου προέρχεται και αντλεί τη ζωτικότητά του. Ο συγγραφέας προσπαθεί να υλοποιήσει την ιδέα του επωφελούμενος κυρίως των κλινικών καταστάσεων που παρουσιάζουν σε πρώτο πλάνο τον αναλυτή και τον ασθενή επί των έργω. Αξιολογούνται οι κύριοι τρόποι έκφρασης του παιδιού στο δωμάτιο της ανάλυσης (το σχέδιο, το παιχνίδι, το όνειρο, ο διάλογος) σε μια οπτική που, ξεκινώντας από τη σχέση και περνώντας μέσα από τις έννοιες του "πεδίου" και του "μη κορεσμένου", οδηγεί σε μια νέα εννοιολογικοποίηση των προσώπων και των γεγονότων της συνεδρίας, που εκλαμβάνονται βάσει της ιδιότητάς τους ως "συναισθηματικά ολογράμματα", δηλαδή ως συγκριτική και δυναμική έκφραση της αλληλεπίδρασης μεταξύ της ψυχικής λειτουργίας του ασθενή και εκείνης του αναλυτή επί τω έργω. Σημείο προοπτικής (vertice) σε ταλάντωση με εκείνα τα πιο κλασικά που θεωρούν ότι τα πρόσωπα ανήκουν στην ιστορία και στον εσωτερικό κόσμο του παιδιού.