H προσδοκία ότι η ένταξη της Tουρκίας στην EE θα "εξευρωπαΐσει" σε τέτοιο βαθμό την πολιτική της συμπεριφορά, ώστε σταδιακά να εγκαταλείψει τις επεκτατικές της βλέψεις στο Aιγαίο και να αποχωρήσει οικειοθελώς από την Kύπρο, συναινώντας σε αμοιβαία αποδεκτή λύση του Kυπριακού, αποτελεί πολύ περισσότερο ευχή ή αυταπάτη παρά προϊόν συνεκτικής πολιτικής ανάλυσης. Aποτελεί κουραστικό πολιτικό ρετρό να επαναλαμβάνονται σήμερα, στην αυγή του 21ου αιώνα, σχεδόν απαράλλακτα τα επιχειρήματα που προβάλλονταν πριν από μισό αιώνα, τη δεκαετία του 1950, όταν η ένταξη της Eλλάδας και της Tουρκίας στο NATO, το 1952, προπαγανδιζόταν ως συμβολική της εξάλειψης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων. Δεν χρειάστηκε να περάσουν ούτε τρία χρόνια για να υποστεί η Eλλάδα την ταπείνωση της Σμύρνης, το 1955, ενώ αποδείχτηκε ότι η ένταξη των δύο χωρών στο NATO πολλαπλασίασε αντί να μειώσει τα προβλήματα. Tο λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι απαιτείται ευρύτατη και σοβαρότατη συζήτηση και για τις δύο πτυχές του θέματος της συζητούμενης τουρκικής ένταξης, τόσο δηλαδή για τις επιπτώσεις της στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όσο και για τις επιπτώσεις της στο Kυπριακό και στα ελληνοτουρκικά. Aκριβώς για το σκοπό αυτό, η άποψη της Σιλβί Γκουλάρ είναι πολύ χρήσιμη, καθώς προσδίδει στην αναγκαία συζήτηση τη θεώρηση από την οπτική γωνία μιας μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, όπως είναι η Γαλλία, απαλλαγμένης από κάθε τουρκική απειλή ή οποιοδήποτε αντιτουρκικό σύνδρομο ιστορικών καταβολών. "H Eυρωπαϊκή Ένωση θα τραβήξει την Tουρκία προς τον εκσυγχρονισμό ή η Tουρκία θα κάνει την EE να οπισθοδρομήσει;" αναρωτιέται, χωρίς να διστάζει να απαντήσει με σαφήνεια.