Πώς μπορούμε, σήμερα, καθήμενοι επάνω στα ερειπιώδη θεμέλια της μοντέρνας αρχιτεκτονικής, να σκεφτούμε γι αυτήν; Υπάρχει τρόπος ώστε η σκέψη μας για τους προγενέστερους, η σκέψη για την καταγωγή, χωρίς να είναι σκέψη ιστορικιστική και χωρίς να κυριαρχείται από τη νοσταλγία ή από ένα αξιολογικό ήθος, να είναι σκέψη συγχρονική και διακειμενική; Να συγκροτεί ένα θεωρησιακό πρόγραμμα και να προϊδεάζει για δρόμους στον σύγχρονο αρχιτεκτονικό σχεδιασμό; Τα κείμενα για την "Τρέλα του τόπου" επιχειρούν μια ερμηνευτική βιαιοπραγία επάνω στα θεμέλια της μοντέρνας αρχιτεκτονικής στη μεταπολεμική Ελλάδα. Τα έργα του Πικιώνη, του Κωνσταντινίδη, του Ζενέτου, των Αντωνακάκη αποτελούν προγραμματικούς σταθμούς στη συγκρότηση όχι μόνο της αρχιτεκτονικής αλλά και του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Ανιχνεύοντας και κατανοώντας τη διαφορά μέσα στα προγράμματα των διαφορετικών αρχιτεκτόνων, τις επιμέρους γλώσσες, τους ιδιωματισμούς τους και ερμηνεύοντας το ζωτικό στοιχείο των αδιεξόδων τους βρισκόμαστε ξαφνικά μπροστά στα δικά μας αδιέξοδα, που με τους τρόπους της δικής μας συγχρονικότητας μπορεί να οδηγήσουν, ως εκδηλώσεις του τραγικού, σε νέες πιθανές θεωρησιακές ή σχεδιαστικές προτάσεις. "Η τρέλα του τόπου" θέλει να μιλήσει για το πριν, υπονοώντας το μετά. Θέλει να ξεπεράσει επιστρέφοντας ή θέλει να επιστρέψει ξεπερνώντας. Σήμερα με την αθρόα οικοδόμηση του ελληνικού τοπίου συνεχίζεται το πρόγραμμα οικοδόμησης του μοντερνισμού. Συνεχίζουμε να χτίζουμε με μπετόν, με πέτρα και με σίδερο και αυτός ο τρόπος κατασκευής συνεχίζει να οικοδομεί -ως γλώσσα- ένα διαρκώς ημιτελές προϊόν των προγενεστέρων. Μπορούμε λοιπόν, αντί να "τακτοποιούμε" την ιστορία, να οργανώσουμε μια παραγωγική ερμηνευτική αταξία για να αδράξουμε το ανοίκειο μέσα από το ζωτικό στοιχείο της σκέψης των προγενεστέρων; Είμαστε ακόμα στην αρχή και σκεφτόμαστε, κοιτώντας μια πίσω μια μπροστά, την αρχή της αρχής.