Η Ευρώπη σύρθηκε –σαν τον ιππέα από τα χέρια του οποίου γλίστρησαν τα ηνία, ανατράπηκε από το άλογό του, αλλά παραμένει μπλεγμένος επάνω του σε μία ιλιγγιώδη πορεία– από την ίδια της τη λογική τη σχετιζόμενη με τις επενδύσεις της και τα εμπορεύματα, τις μηχανές της, τις μεθόδους και τις τεχνικές της, πλέον και με την πολεμική της βιομηχανία, δηλαδή τη λογική των μηχανών του θανάτου. Αυτή η εσωτερική λογική ενός πολιτισμού πρωτίστως τεχνικού είναι απελευθερωμένη από κάθε ανώτερο προσανατολισμό προς μία ενότητα μέσω ενός προτύπου πνευματικού και ηθικού ομολογούμενου ως κοινού. Η μη τήρηση της πρώτης διατύπωσης της εντολής της αγάπης δεν είναι λιγότερο σημαντική: η αγάπη προς το Θεό πάνω από κάθε τι. Αυτή σημαίνει για τον ευρωπαίο άνθρωπο γενικά, την απώλεια των κεντρικών, κινητήριων πνευματικών δυνάμεων που δίνουν έναν προορισμό. Αυτό σημαίνει ο ανθρωπισμός.