Οι ιστορίες αυτές είναι αληθινές. Τις ήξερα πριν μου τις διηγηθούν εκείνοι οι επισκέπτες. Τα χείλη μου ανοιγόκλειναν μαζί με τα δικά τους και η φωνή μου αντηχούσε στη δική τους. Ερχόντουσαν τη νύχτα. Έμπαιναν σπίτι μου γλιστρώντας μέσα από τις χαραμάδες, κάθονταν στη γωνιά σε μια καρέκλα, ένα με το σκοτάδι, και μου διηγιόντουσαν τις ιστορίες τους. Ύστερα φεύγανε όπως ήρθαν. Σφίγγω τα κάγκελα του παραθύρου. Μακριά διακρίνω κάποια φώτα. Είναι η Χώρα; αναρωτιέμαι. Έρχεσαι δίπλα μου, κοιτάς δήθεν αδιάφορα έξω. Μαντεύεις τη σκέψη μου. «Δεν υπάρχει Χώρα», μου λες ξερά. «Και οι ιστορίες αυτές είναι φανταστικές. Ας πούμε ότι επανεφευρίσκουμε την πραγματικότητα, και καμιά φορά πέφτουμε διάνα». Νιώθω τα κάγκελα σιγά σιγά να χαλαρώνουν. Ακόμα λίγες μέρες. Σκέφτομαι να σε επισκεφθώ μια νύχτα, την ώρα που κοιμάσαι. Μη φοβηθείς. Θα σου διηγηθώ μια ιστορία, την πιο παράξενη, την πιο στενάχωρη απ’ όλες. Τη δική σου. Και τότε, θες δε θες, θα με πιστέψεις.