ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ Είναι που ο κόσμος ο γλυκός είν ένας κήπος μακρινός ένας παράδεισος στενός που σβήνει και ανάβει και όταν ανοίγει είσαι μακριά, και όταν κλείνει είναι αργά και αφήνει μόνο μια γλυκιά ματιά μ ένα σημάδι. Είναι οι πίκρες οι βαθιές στις πιο απόμερες μεριές που φτάνουνε στις εσχατιές του γκρίζου εαυτού μας και θρέφονται ολημερίς κι ανάβουνε ολονυχτίς και να λικνίζονται θωρείς στα βρόχια του μυαλού μας. Είναι ο έρως που πλατύς γυρεύει μόνος και μακρύς δυο εραστές που παρευθύς τρελά θ αγαπηθούνε μα είν τα μάτια τους κλειστά κι είναι τα στόματα βουβά και μες στα χέρια τα νωθρά το τίποτα πενθούνε. Είναι ο κύκλος που αρχή και τέλος δεν έχει· κι ευχή όλων μας θα ταν η ζωή μη σβήσει δίχως λόγο μα από τα χέρια τα χλωρά κι από τα μάτια τα γλαρά κυλάει πάντα της γοργά, όλη κενό και φόβο. Είναι ο θάνατος που αργά κοντοζυγώνει στα κρυφά και μουρμουρίζει σιγανά μονότονο τραγούδι και σα Σειρήνα μάς καλεί με μια σαγήνη στη φωνή και μας προσφέρει κάθε αυγή το μαύρο του λουλούδι.