Τον πατέρα μου τον λένε Μάρκο Γραμμάρη. Είναι μηχανικός στην Υπηρεσία Μέτρων και Σταθμών. Κάθε μέρα ο πατέρας μου φοράει τη λευκή του ποδιά και μετράει ασταμάτητα ό,τι μετριέται, από τις εννιά ακριβώς το πρωί μέχρι το απόγευμα στις πέντε νταν, για να εξακριβώσει ότι ένα μέτρο είναι ακριβώς ένα μέτρο και ότι ένα κιλό ζυγίζει σταθερά ένα κιλό. Ωστόσο, από τη μέρα που γύρισα από το σχολείο με ένα χαμόγελο... ανάποδο, ο πατέρας μου έχει να αντιμετωπίσει ένα τρομερό πρόβλημα, αφού δεν υπάρχει όργανο που να μετράει τα συναισθήματα