"Συνήθως ο κόσμος πιστεύει ότι οι μοναχοί θαλασσοπόροι είναι προβληματικά άτομα, ορκισμένοι μισάνθρωποι. Δεν ήταν μισάνθρωπος. Δεν τον οδήγησε η απέχθεια στο μεγάλο ταξίδι. Θέλησε απλώς να ζήσει για ένα διάστημα με τον εαυτό του ώστε να ανακαλύψει τις πηγαίες ανάγκες του. Τουλάχιστον αυτή την εξήγηση έδωσε τότε και από συνήθεια θα την έδινε και τώρα. Εκείνο που συμβαίνει στις κοινωνίες, ότι δηλαδή εύκολα αντικατοπτρίζεται επάνω μας το περιβάλλον και επικαλύπτει τη φύση, το είχε επισημάνει και ήθελε να επανορθώσει... Από το σχολείο κιόλας, άλλοτε καθρέφτιζε έναν συμμαθητή, άλλοτε έναν παιδικά ήρωα, άλλοτε έναν αξιοθαύμαστο γονιό, άλλοτε πάλι ένα καθεστώς. Ως παιδί, δεν ήταν δυνατόν να το συνειδητοποιήσει, αλλά, μέσα στην κοινωνία, οι χαρές του, οι απογοητεύσεις του, οι στόχοι και οι ανάγκες δεν ήταν δικές του. Ήταν μια αντανάκλαση από κάποιον τρίτο, αληθινό ή φανταστικό." Μετά από πολύχρονη περιπλάνηση στις θάλασσες και τους ωκεανούς, ο μοναχικός θαλασσοπόρος σταματά στην άγονη Σαπιέντζα του Αιγαίου για ένα σύντομο σταθμό, καθώς πιστεύει: να διορθώσει τις αβαρίες του σκάφους και να συνεχίσει το ταξίδι σε ακόμη πιο μακρινούς τόπους. Εκεί, ξένος στην πατρίδα του, ανάμεσα στους απτούς εφιάλτες που τον τυραννούν και τις ελπίδες που προσπαθεί να συντηρήσει, θα βρεθεί αντιμέτωπος με όλα όσα τον είχαν οδηγήσει στο μεγάλο του ταξίδι: την καταλυτική ισχύ των άλλων, τη βάρβαρη δύναμη του περιβάλλοντος και την απουσία νοήματος στην επικοινωνία.