Μια περίεργη οδύνη διαποτίζει τη νουβέλα, "Η Ζωή και η Ελπίδα στο κουτί της Πανδώρας" της Μάρθας Βεκρή. Ο έρωτας φαίνεται πάντα βάναυσος και καταστροφικός, τα συναισθήματα εκρηκτικά και ανεξέλεγκτα. Ένα υπερτροφικό, θα λεγα, πάθος διαποτίζει και κατατρύχει τους ήρωες και την αφηγούμενη ιστορία. Ο κόσμος της αδιέξοδος, βουτηγμένος στην αμαρτία και την απελπισία. Έρμαιο των συμφορών που αλόγιστα απελευθερώθηκαν και τον κατακλύζουν. Η αφηγήτρια στοχάζεται επίμονα, μετέχει και δείχνει να υποφέρει ως εμπλεκόμενη στον ιστό της αφηγούμενης ιστορίας. Ο συναισθηματικός πληθωρισμός προσδοκάται να εξαντληθεί με τη συμμετοχή και την αναβίωση, και να εκτονωθεί. Ό,τι επιχειρείται, εντέλει, να ανασυρθεί από το βάθος της συνείδησης αποτελεί την απαίτηση απάντησης στα αρχέγονα ερωτήματα τα αφορώντα τη μοίρα, τον έρωτα και το θάνατο. Ανδρέας Μήτσου