Η τραγωδία, η συμφορά, η δυστυχία, είναι αναπόσπαστα στοιχεία της καθημερινότητας του παπά Βασίλι Φιβέισκι, στο Ζνάμενσκαγε, ένα μικρό ρώσικο χωριό. Θεόπεμπτα δεινά, προκαλούν στη μικρή κοινωνία συναισθήματα φόβου, καχυποψίας, οίκτου και ενοχής απέναντι στο πρόσωπο του δοκιμαζόμενου ιερέα. Ο βαθιά θρησκευόμενος, πράος και καρτερτικός λειτουργός του Θεού, εξαιτίας του προσωπικού του δράματος, που εκυλίσσεται σε ιλιγγιώδη επεισόδια, μεταλλάσσεται σιγά-σιγά σε άνθρωπο του οποίου η μέχρι πρότινος ακλόνητη πίστη καταρρέει και τον συμπαρασύρει σε αναπόδραστα βάθη απελπισίας. Ο Λεονίντ Αντρέγιεφ, εξυφαίνει την σπαρακτική αυτή ιστορία στον καμβά του προσφιλούς του πεδίου: την ανθρώπινη ψυχή. Και μας δίνει, με τον αριστοτεχνικό του τρόπο, την αποδιοργάνωση της σκέψης που οδηγεί στην τρέλα, τη μοναξιά, τον θάνατο, τον παραλογισμό μιας ζωής χωρίς Θεό.