Τα χιλιάδες νησιά που αποτελούν τη γη της Ιαπωνίας, τυλίγονται από το αρχιπέλαγος, σαν μια ανθοδέσμη γεμάτη από τα χρώματα της φύσης και της ιστορίας της, λουσμένα όλα τους -πριν ακόμη και από εκείνο του ήλιου- από το φως της ευλάβειας προς την ομορφιά και τη δημιουργία. Ο νοητός περίπλους γύρω από αυτές τις ακτές, πάνω σε αυτές τις θάλασσες, μέσα σε τόσους αιώνες (6ος~21ος), έγινε όχι ασφαλώς για να απαθανατίσει μια πλήρη πολιτισμική εικόνα της Νιχόν, όπως οι ίδιοι οι κάτοικοι αποκαλούν τον τόπο τους, αλλά για να σκιαγραφηθεί μία αδρομερής προσωπογραφία της καρδιάς της, μέσω της μεταγραφής της συγκίνησης της ποίησης, για το όργανο της δικής μας λαλιάς. Στη μέση του περίπλου, ανάμεσα σε δεκάδες άλλα ποιήματα -λυρικές αστραπές- και έργα, από αυτά εμπνευσμένα, της Μαργαρίτας Βασιλάκου, προβάλλει στο βιβλίο το πρώτο μονογκατάρι της ιαπωνικής λογοτεχνίας: μια ευρηματική σύνθεση ενός παραμυθιού πλεγμένου από πολλές ιστορίες που η κάθε μια τους κεντιέται από λίγες εμβόλιμες «κλωστές» στίχων και καταλήγει, επίσης, σε μικρά ποιητικά αποστάγματα. Όλα εδώ είναι φτιαγμένα από απλότητα, ομίχλη και φως και -μέσα σε αυτό- η ποίηση που κοιτά την πλάση και την τραγωδία και ψελλίζοντας, αναφωνεί: «Άνθη, φεγγάρια... όπου κι αν δεις: παντού ασύλληπτος αυτός ο κόσμος!».