Το τσίμπημα στις ίνες των νεύρων όταν τέσσερις η ώρα το πρωί η συστολή της ύλης μετά την καθημερινή κούραση προξενεί περίεργους θορύβους μέσα στη σιωπή που ουρλιάζει. Παρόλο που ξέρεις πως είναι ο αέρας. Παρόλο που ξέρεις πως θα κοιμηθείς και δεν θ’ ακούς το τρίξιμο στο παράθυρο. Να μιλήσεις για τον ήχο που ζωντανεύει, που σε απειλεί από παντού, που δεν τον ξέρεις. Να μιλήσεις για ό,τι δεν ξέρεις. Για ό,τι σε φοβίζει. Για ό,τι σου τεντώνει τις αισθήσεις μέχρι να σπάσουν. Για να ξαναβρείς τις αισθήσεις σου μέσα στην ποίηση. Θαμμένες και ξεχασμένες, να τις ανακαλύψεις πάλι και να τις πεις, μια που δεν έχεις άλλο δρόμο.