Στην αρχαία Ελλάδα οι αθλητικοί αγώνες δεν ήταν απλά και μόνον αγώνες. Τελούνταν κυρίως προς τιμήν των θεών, μέσα ή κοντά στα ιερά, ενταγμένα στις μεγάλες θρησκευτικές εορτές. Οι αθλητές αγωνίζονταν πρώτα για τους θεούς και μετά για την πόλη τους και τους ίδιους· πίστευαν ότι οι νικητές των αγώνων δεν όφειλαν τη νίκη τους μόνο στις εξαιρετικές τους ικανότητες αλλά και στη χάρη των θεών. Πάμπολλοι αγώνες -είχαν ως πρότυπο αγωνίσματα και αγώνες προγενέστερων πολιτισμών της Εγγύς Ανατολής- έλαβαν χώρα στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, σε κάθε γωνιά της Μεσογείου, εκεί όπου άνθιζε ο ελληνικός πολιτισμός. [...] Το βιβλίο "Ιερά και αγώνες στην αρχαία Ελλάδα" τιμά τους αθλητές, τους αγώνες, τα ιερά, τις πόλεις και, κυρίως, το αρχαίο ελληνικό πνεύμα που τους ενέπνεε για περισσότερα από 1.500 χρόνια -από τις πρώιμες αθλητικές αναφορές στην Ιλιάδα του Ομήρου και στις άλλες φιλολογικές πηγές, και από την κλασική μέχρι την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή, αλλά και την ύστερη αρχαιότητα. Το γεγονός ότι οι αθλητές αγωνίζονται μέχρι σήμερα, κάθε τέσσερα χρόνια, σε αγώνες όπως το πένταθλον, ο δίσκος, το ακόντιο, η πυγμαχία, το άλμα, η πάλη και ο δρόμος, ακριβώς όπως οι αρχαίοι πρόγονοί τους αιώνες πριν, είναι μια παρακαταθήκη που επιβεβαιώνει ότι η άμιλλα, η νίκη και η ήττα θα συνεχίσουν να συνυπάρχουν για πολλά ακόμα χρόνια.