Η Βίβιαν Στεργίου εμπνέεται από την Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη εστιάζοντας στη στιγμή λίγο πριν τη θυσία της ηρωίδας. «Δεν πειράζει να πεθάνω, όμως πρώτα θ’ ακουστώ», λέει, φτύνοντας τις λέξεις – μοναδικό της όπλο. Κι όσο μονολογεί υπάρχει εδώ και τώρα. Μόλις πάψει, πεθαίνει από χίλιες μεριές, σ’ όλα τα μέρη. Παντού και πάντα θριαμβεύει ο χρησμός. Η θυσία της είναι κωμική, ελάχιστα τραγική. Σκάβει τον λάκκο της και μπαίνει μέσα. Θυσία για το τίποτα. Κρέας για φάγωμα. Vivian Stergiou is inspired by Euripides’ Iphigenia in Aulis. She focuses on the moment before Iphigenia is sacrificed. It doesn’t matter if I die, but first, I’ll make myself heard, she says, spitting the words—her only weapon. And while she speaks, she exists, here and now. When she stops, she dies from a thousand different directions, from all sides. Forever and always the oracle triumphs. Her sacrifice is comic, barely tragic. She digs her grave and climbs in. A sacrifice for nothing. Meat to be eaten. Ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης γράφει με αφορμή την Εκάβη του Ευριπίδη ένα κείμενο διασκεδαστικό και ευφρόσυνο που απομυθοποιεί το απόλυτο σύμβολο θρήνου και απόγνωσης, μέσα από τη ματιά ενός προσώπου το οποίο την έζησε από κοντά και αντιλήφθηκε πράγματα που δεν αποτυπώθηκαν ποτέ στα έργα των μεγάλων ποιητών. Η κοινή ανθρώπινη ματιά, το μικρό ανθρώπινο μέτρο, απέναντι στον μεγάλο μύθο. Η πορεία της τραγικής Εκάβης μέσα από ένα λοξό, απρόσμενο κοίταγμα. Vangelis Hatziyannidis writes based on Euripides’ Hecuba an entertaining and light-hearted text that demystifies the ultimate symbol of grief and despair, through the eyes of a person who lived close to her and perceived things that were never captured in the works of the great poets. The common human gaze, the small human measure, in contrast to the great myth. The path of the tragic Hecuba through an oblique, unexpected perspective.