Η Ιφιγένεια εν Ταύροις του Γκαίτε αποτελεί μια νέα επεξεργασία της ομώνυμης αρχαίας τραγωδίας του Ευριπίδη, θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα του και ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της γερμανικής λογοτεχνίας. Ο Γκαίτε έγραψε την πρώτη εκδοχή του δράματός του σε έξι εβδομάδες, σε πρόζα, και παίχτηκε για πρώτη φορά στις 6 Απριλίου 1779. Το ξαναέγραψε το 1781, ξανά σε πρόζα, και τέλος το 1786 έμμετρα αυτήν τη φορά. Η πλοκή του έργου ακολουθεί σε γενικές γραμμές αυτήν του δράματος του Ευριπίδη. Η Ιφιγένεια, μετά τη σωτηρία της στην Αυλίδα, βρίσκεται για περίπου δεκαπέντε χρόνια στην ακτή των Ταύρων, στη Σκυθία, όπου υπηρετεί την Άρτεμη, ενώ αγνοεί την τύχη της οικογένειάς της. Στην ακτή αυτή φτάνουν τώρα ο Ορέστης και ο Πυλάδης, σταλμένοι από τον Απόλλωνα και αναζητώντας την εξιλέωση και τη θεραπεία του Ορέστη από τη μανία στην οποία τον έχουν υποβάλει οι Ερινύες ως τιμωρία για τον φόνο της μητέρας του. Οι δύο ήρωες συλλαμβάνονται και η Ιφιγένεια λαμβάνει εντολή από τον Θόα, τον βασιλιά της γης, να τους προσφέρει ως θυσία στη θεά. Ύστερα από την αναγνώριση των δύο αδελφών και μια αποτυχημένη απόπειρα απόδρασης, η πρωταγωνίστρια του έργου πείθει τελικά τον Θόα να τους επιτρέψει να φύγουν ειρηνικά από τη γη του και να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Ο Χατζόπουλος μετέφρασε το έργο το 1910. Μετά τη δεύτερη αναθεωρημένη έκδοση (1916), ακολούθησαν άλλες δύο μέσα σε λίγα χρόνια, το 1920 και το 1927.